فرهاد شعری می خونه که می تونه وصف حال بسیاری از سردفتران اسناد رسمی عزیزم باشه: 

میشکنم آئینه را تا دوباره  

نخواهد گذشته رو فریاد بزنه 

آئینه میشکنه هزار تیکه میشه  

اما باز تو هر تیکه اش عکس منه  

عکسها با این یکی به هم میگن  

چشم امید را ببر از آسمون  

روزها با همدیگه فرقی ندارن  

بوی کهنگی میده تمامشون  

روزهای تکرای و ملال آور وجه تشابه همه ما شده است.  

امید و زندگی آرام تر خدا رو شکر از هیچ سمتی سراغ ماها نمی آد